Donacje dla organizacji Wiara i Rozum podlegają odpisowi od podatku według paragrafu 170 kodeksu Urzędu Podatkowego. Zapisy testamentowe, darowizny, przekazy pieniężne i przelewy bankowe dla organizacji Wiara i Rozum kwalifikują się na odpis od podatku według paragrafu 2055, 2106 i 2522 kodeksu Urzędu Podatkowego.
Samotność
- Konferencje
Konferencje Wspólnoty Dojrzałej Samotności
Zachęcamy Państwa do zapoznania się z tematami i wnioskami
z niewątpliwie interesujących, rozległych
i trudnych przeżyć
i doświadczeń w życiu każdego z nas.
Samotność jest generalnie źle znoszona, bo jest b. czsto nierozpoznana i niezrozumiana. Wybucha w człowieku niespełnionymi pragnieniami, złudnymi nadziejami. Rodzi ją odejście najbliższych: nie tylko śmierć, ale również zdrada, kłamstwo, wyrządzona krzywda. Samotność wywoływana jest przez cierpienie psychofizyczne i duchowe. Świat często nazywa samotnych "singlami" i uznając bolesne stany za niepożądane przedstawia wiele "atrakcyjnych" propozycji, które przyjęte przynosz destrukcyjne zmiany osobowości, kolejne rozczarowanie
i spustoszenie wewnętrzne.
W następstwie powszechnie rozpadających się zwizków (niekoniecznie małżeńskich) nie mniej powszechne występuje doświadczenie samotności, która często bywa "oswojona", zaakceptowana i przyjęta i wreszcie broniona, jak najdroższy skarb.
Statystyki potwierdzają ciągły wzrost osób samotnych, już nie tylko przeżywających samotność, którą przeżywa każdy człowiek: od dziecka, przez wiek dojrzały, aż do ostatniej chwili życia. U schyłku życia samotność bywa najwyraźniejsza i niczym niezłagodzona, jeśli wcześniej niepielęgnowana i niewypełniona Bogiem, Jego miłością, dobrocią, dobrymi pragnieniami, ofiarną miłością, modlitwą za bliskich i za cały świat.
Prowadzone rozmowy i dyskusje zaprowadziły nas przed Najświętszy Sakrament
Pięknie jest zatrzymać się przy Nim i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13, 25), poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżnić w naszych czasach przede wszystkim "sztuką modlitwy", jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości? Ileż to razy, moi bracia i siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymywałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!
Ojcowie soborowi, podejmując apel Chrystusa, wezwali wszystkich świeckich, mężczyzn i kobiety, do pracy w Jego winnicy: (...) Święty Sobór wzywa więc usilnie w imię Pana wszystkich świeckich, by chętnie, wielkodusznie i skwapliwie odpowiedzieli na wołanie Chrystusa, który w tej godzinie natarczywiej ich zaprasza, i na natchnienie Ducha Świętego. Młodzi niech uważają to wezwanie za skierowane szczególnie do siebie i niech je przyjmą z zapałem i wielkodusznie. Sam bowiem Pan przez ten Sobór święty zaprasza ponownie wszystkich świeckich, by z każdym dniem coraz ściślej się z Nim jednoczyli, a uważając Jego sprawę za swoją własną (por. Flp 2, 5), zespalali się w Jego zbawczym posłannictwie; wysyła On ich znowu do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam ma przyjść (por. Łk 10,1)
Jan Paweł II 30 grudnia 1988
